Αντί καλωσορίσματος...

Σχολείο. Φροντιστήρια. Εξετάσεις.

Ποιος ελεύθερος χρόνος; Ποια ζωή;

Και ξαφνικά νιώθεις απελευθερωμένος. Μπαίνεις στο πανεπιστήμιο.. Και σε υποδέχονται χαμογελαστοί οι «καλύτεροί σου φίλοι». Σου σφίγγουν το χέρι, σε καλούν σε πάρτυ. Στα προσφέρουν όλα απλόχερα, «χωρίς αντάλλαγμα». Σου αποκρύπτουν την πραγματική κατάσταση. Σην υποβάθμιση των σπουδών, την έλλειψη υποδομών, το αβέβαιο μέλλον. Και οι κυβερνήσεις χειροτερεύουν την κατάσταση.
 

Η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα και οι ρυθμοί σπουδών αρχίζουν να θυμίζουν λύκειο. Πρέπει να πάρεις το πτυχίο γρήγορα.. Να κάνεις και μεταπτυχιακό γρήγορα. Ξανά εξετάσεις, εξετάσεις...
Για να δουλέψεις πλέον για λιγότερα από 700 ευρώ το μήνα. Χωρίς δικαιώματα. Χωρίς φωνή. Αλλά αυτό δε θα στο πούνε. Δεν το γράφουν στους φανταχτερούς μπλε και πράσινους φακέλους τους.
 

Ούτε για τους αγώνες για δημόσια δωρεάν παιδεία και μια καλύτερη ζωή θα σου πουν. Αλλά δεν μπορούν να σου τους κρύψουν. Συμμετείχε η αδερφή σου. Το έζησαν οι φίλοι σου. Το είδες και μόνος σου. Οι νέοι πλέον δε συμβιβάζονται.

Ποιοι είμαστε;

Είμαστε αυτοί που δραστηριοποιήθηκαν ενεργά τον τελευταίο διάστημα ενάντια στα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα ότι φοιτητικό και εργατικό κίνημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.
Είμαστε αυτοί που μάχονται καθημερινά ενάντια στο μέλλον που μας προορίζουν, ένα μέλλον δυσοίωνο με μισθούς χαμηλότερους των 700 ευρώ, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ασφάλιση, καταπάτηση θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων.
 

Είμαστε αυτοί που μάθαμε στο δρόμο να νικάμε, απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και στα αντιδραστικά νομο-πλαίσια των «φωστήρων» του Υπουργείου Παιδείας και την εξίσωση προς τα κάτω των πανεπιστημίων.
 

Είμαστε αυτοί που το Δεκέμβρη μαζί με όλη την κοινωνία διαδηλώναμε ενάντια σε ένα σύστημα εξουσίας το οποίο προτιμά να δίνει στις τράπεζες λεφτά και στη νεολαία σφαίρες.
Είμαστε αυτοί που μάθαμε να διαλέγουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια, αντί για υποταγή.