Κι όμως, η απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία» μας αφορά. Μας αφορά γιατί ως μέλη αυτής της κοινωνίας δεν είμαστε αδιάφοροι για το τι συμβαίνει στους συνανθρώπους μας. Μας αφορά γιατί ως νεολαίοι δεν εθελοτυφλούμε μπροστά στις προκλήσεις της βιοπάλης, ακόμα κι αν πρόκειται για διαφορετικό κλάδο. Μας αφορά κυρίως γιατί είναι μια ακόμη όψη του ταξικού πολέμου που διεξάγεται εντός του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, ενός πολέμου που μας καλεί όλους μαζί και τον καθένα χωριστά να πάρουμε θέση.
Στις 31 Οκτώβρη απολύθηκαν 34 εργάτες στην «Ελληνική Χαλυβουργία», στον Ασπρόπυργο, σε μια σχεδιασμένη προσπάθεια να εκβιαστούν οι εργαζόμενοι στη χαλυβουργία και να δεχθούν την εφαρμογή του 5ωρου, των ελαστικών σχέσεων εργασίας και τη μείωση των αποδοχών τους κατά 40%. Οι εργάτες της χαλυβουργίας, οι οποίοι αμείβονται με 500 ευρώ παρά τους προφανείς κινδύνους που εγκυμονεί το επάγγελμά τους, αποφάσισαν να αντισταθούν σθεναρά στους σχεδιασμούς αυτούς και προέβησαν σε απεργία διαρκείας, ζητώντας την επαναπρόσληψη των απολυθέντων και την ακύρωση των προτεινόμενων μέτρων. Η απεργία συνεχίζεται δυναμικά ως σήμερα.
Ο αγώνας που δίνεται στη χαλυβουργία είναι όμως ένας αγώνας που δίνεται, τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο, για όλους τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα. Κι αυτό, γιατί είναι η ίδια μνημονιακή πολιτική που στο όνομα της αναγκαιότητας της λιτότητας συρρικνώνει το εργατικό κόστος, προσπαθώντας να διατηρήσει ανέπαφα τα κέρδη του κεφαλαίου. Αυτή η λογική όμως είναι αδιέξοδη. Η συμπίεση του εργατικού δυναμικού εκτός από την αναπόδραστη ύφεση που δημιουργεί στην αγορά, τροφοδοτώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο, δεν μπορεί να γίνεται διαρκώς δεκτή από τους εργαζομένους, καθώς έρχεται ένα σημείο που η ανοχή στην εκμετάλλευση σπάει και γίνεται η θρυαλλίδα που τροφοδοτεί την αντίσταση.
Οι οικονομικές κρίσεις στον καπιταλισμό είναι εγγενείς, είναι κρίσεις υπερσυσσώρευσης, την αιτία των οποίων ή τη χρονική στιγμή του ξεσπάσματός τους δεν μπορεί κανείς να διαγνώσει ή να προβλέψει. Είναι η συμπύκνωση του συνόλου των αντιφάσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που ξεκινούν από τη διαρκή προσπάθεια του κεφαλαίου να αντλεί το μέγιστο δυνατό κέρδος, τη μέγιστη υπεραξία. Αυτό γίνεται κατά κύριο λόγο με τη συρρίκνωση του κόστους της εργατικής δύναμης, στρατηγική που όμως οι συνέπειες της (η μείωση της καταναλωτικής δύναμης) έρχονται σε αντίφαση με την ανάγκη του καπιταλιστή, του ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, να πουλάει τα παραγόμενα προϊόντα για να αντλεί κέρδος. Το χάσμα αυτό μεταξύ μισθών και παραγωγής που πρέπει αλλά δεν δύναται να καταναλωθεί μπορεί πρόσκαιρα να καλύπτουν τα δάνεια. Ωστόσο, κάποια στιγμή, η φούσκα αυτή σκάει και συμπαρασύρει σύσσωμη την κοινωνία στη δίνη της ανέχειας. Αυτό είναι ιδιαίτερα ορατό στις μέρες μας, όπου οι πολιτικές ηγεσίες μοιάζουν πραγματικά αποφασισμένες να διασφαλίσουν τα μέγιστα κέρδη για το κεφάλαιο, είτε αυτό είναι βιομηχανικό, όπως η χαλυβουργία, είτε είναι χρηματοπιστωτικό, είτε εμπορικό. Κι αυτό γίνεται πράξη μέσα από τις αποφάσεις που κινούνται στον ίδιο αδιέξοδο νεοφιλελεύθερο άξονα και που θέλουν να γονατίσουν τους λαούς της Ευρώπης. Αποδομείται πλέον συθέμελα η λογική της ενδοφυούς στην ελληνική πραγματικότητα κρίσης, του διεφθαρμένου δημοσίου και της αναξιοκρατίας. Τα προβλήματα αυτά είναι μεν υπαρκτά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν τα βαθύτερα αίτια μιας κρίσης που έχει συνταράξει σύσσωμο τον δυτικό κόσμο και επιφέρει ανακατατάξεις σε όλους τους κοινωνικούς σχηματισμούς.
Η περίπτωση της χαλυβουργίας, η μάχη που δίνεται, είναι μια ακόμη προσπάθεια ανακατάταξης, μια προσπάθεια αλλαγής του συσχετισμού δύναμης κεφαλαίου και εργασίας. Οι εργάτες στη χαλυβουργία αγωνίζονται για να διατηρήσουν τα αυτονόητα κι όμως ο δύσκολος αυτός αγώνας τους δεν προβάλλεται πουθενά. Ακόμη όμως κι αν βρίσκεται στην αθέατη πλευρά των καμερών, η απεργία στη χαλυβουργία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης για την έξοδο από την κρίση. Είναι στα χέρια των εργαζομένων να παλέψουν για να θέσουν εκείνοι το πλαίσιο εξόδου από την κρίση και να διεκδικήσουν την ανατροπή. Οι αποφάσεις δεν έρχονται ποτέ νομοτελειακά, είναι το αποτέλεσμα των υπαρχουσών συσχετισμών, είναι το αποτέλεσμα πολιτικής και ιδεολογικής διαμάχης.
Εν τέλει, επειδή η αλληλεγγύη δεν εκφράζεται μόνο στα λόγια, αλλά γίνεται και βίωμα, σας καλούμε όλους να στηρίξουμε μαζί τον αγώνα των απεργών, έναν αγώνα που είναι ιδιαίτερα κρίσιμος καθώς το αποτέλεσμά του ίσως καθορίσει τη στάση άλλων επιχειρήσεων και άλλων κλάδων ή, στον άλλο πόλο, άλλων εργαζομένων που απειλούνται με σκληρά μέτρα. Η γενιά μας καλείται κι αυτή να αντισταθεί, να ορθώσει το ανάστημα της και να επιδιώξει την αλλαγή συσχετισμών. Να παλέψει για να μην καταλήξει θεατής μιας προμελετημένης σφαγής.
Αριθμός τραπεζικού λογαριασμού με σκοπό τη στήριξη των απεργών:
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: 200/62330152
IBAN : GR4001102000000020062330152 - BIC or Swift Code : ETHNGRAA Κάτοχος : Λιάκος Δημήτρης ( μέλος Δ.Σ. Σωματείου )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου