Ο πόλεμος κατά της Λιβύης αναδιατάσσει συμμαχίες και βαθαίνει τις αντιθέσεις στην Ε.Ε. Η στάση της Γερμανίας συμπίπτει με εκείνη της Ρωσίας, ενώ Γαλλία και Βρετανία θυμούνται το αποικιοκρατικό παρελθόν τους και αναζητούν μεσογειακό ρόλο. Η κρίση που συνταράσσει τον αραβικό κόσμο ενεργοποιεί υπολανθάνοντα ενδιαφέροντα και συμφέροντα, σε μια περιοχή που το πετρέλαιο και το εμπόριο όπλων αποτελούν σταθερές για μισό και πλέον αιώνα. Ο πόλεμος φαίνεται να δημιουργεί, μεσοπρόθεσμα, αρνητικές ροπές για την Ε.Ε.
Αν ο μεσογειακός νότος, δηλαδή ο αραβικός κόσμος, εμφανίζεται σε κοινωνική διέγερση και αντιμετωπίζει την έναρξη πολεμικών επιχειρήσεων με αβέβαιη κατάληξη, ο μεσογειακός βορράς, δηλαδή ο ευρωπαϊκός νότος, συνταράσσεται από την οικονομική κρίση και επιπλέον έρχεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο νέων μεταναστευτικών κυμάτων.
Η Πορτογαλία οδεύει προς τον μηχανισμό και στην Ισπανία οι αγορές κλιμακώνουν το παιχνίδι, υποβαθμίζοντας τις τράπεζες. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες καταγράφονται και πάλι μοιραίοι και άβουλοι, σύρονται από τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και την πολιτική Μέρκελ. Εγκρίνουν το Σύμφωνο για το Ευρώ, που ισοδυναμεί με Σύμφωνο Ύφεσης για την Ευρωζώνη.
Όπως εύστοχα προειδοποίησε ο Γερμανός αριστερός ηγέτης Γ. Γκίζι, η πολιτική της Μέρκελ για τις αδύναμες οικονομίες θυμίζει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (1919), με την οποία οι σύμμαχοι επέβαλαν ταπεινωτικούς και εξουθενωτικούς όρους στην ηττημένη Γερμανία, προετοιμάζοντας την κρίση και την άνοδο του ναζισμού. Τότε δεν εισακούστηκε ο Κέινς, με την περίφημη μελέτη του “Ποιος θα πληρώσει για την ειρήνη”.
Σε διαφορετικό πλαίσιο, το ίδιο ερώτημα τίθεται και σήμερα. Ποιος θα πληρώσει για την έξοδο από την κρίση; Η εξουθένωση των ευρωπαϊκών λαών θα οδηγήσει στην αποδιάρθρωση της Ε.Ε. Η ακολουθούμενη πολιτική του ευρωπαϊκού μηχανισμού όχι μόνο είναι κοινωνικά άδικη, αλλά και δεν αποτρέπει τις αδύναμες οικονομίες από την (ελεγχόμενη) χρεωκοπία, όπως φαίνεται και με την Πορτογαλία.
Σε συνθήκες διαφαινόμενου νέου ιστορικού κύκλου στη Μεσόγειο, αναδεικνύεται και πάλι η αξία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που τόσο βάναυσα την καταπατούν οι ισχυροί της Ε.Ε., εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, όμως, όπως και η κοινωνική Ευρώπη, αποτελούν κατακτήσεις κοινωνικών αγώνων, που ξεκινούν από τις ελπίδες των Ευρωπαίων πολιτών την επομένη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για μια Ευρώπη της ειρήνης, της δημοκρατίας και της εργασίας. Γι' αυτό, η αφύπνιση των ευρωπαϊκών συνδικάτων, όπως, έστω δειλά-δειλά, φαίνεται αυτές τις μέρες, διευκολύνει για να ξανατεθεί, με όρους λαϊκής παρέμβασης, ο στόχος για την επαναθεμελίωση της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγάλο συλλαλητήριο στις Βρυξέλλες, την Πέμπτη, μαζί με το αίτημα για την κοινωνική Ευρώπη, σφραγίστηκε και από τα αντιπολεμικά συνθήματα.
Πηγή: Η Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου