Εκλογές και μνημόνιο

Αν μπορεί να βγεί ένα απόλυτο συμπέρασμα από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές αυτό είναι η καταφανής αποδοκιμασία του μνημονίου και της πολιτικής της λιτότητας που εφαρμόστηκε κυρίως την τελευταία διετία, με αποτέλεσμα την κατεδάφιση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων που δεν εκχωρήθηκαν με το αζημίωτο από το αστικό μπλόκ εξουσίας αλλά προέκυψαν ως αποτέλεσμα ανυποχώρητων πολιτικών και κοινωνικών αγώνων. Ωστόσο, το  εκλογικό αποτέλεσμα δεν έδειξε γενικά και αόριστα μια κοινωνική και πολιτική απονομιμοποίηση της δανειακής σύμβασης αλλά επανέφερε στο πολιτικό προσκήνιο την ανάγκη άσκησης μιας εναλλακτικής πολιτικής με επίκεντρο την Αριστερά. Αυτό φάνηκε και αμέσως μετά τις εκλογές όπου η ήττα και η απαξίωση των πολιτικών πυλώνων αλλά και των πολιτικών εφεδρειών του μνημονίου ασκεί ασφυκτικές πιέσεις και προκαλεί υπαρξιακά σύνδρομα με αποκορύφωμα την «μπλόφα» για ψήφο ανοχής από το αστικό μπλόκ εξουσίας σε μια κυβέρνηση «με ευρωπαϊκό προσανατολισμό».

Το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «ανατροπή στην Ελλάδα-μήνυμα στην Ευρώπη» δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχο. Μετά τις εκλογές το σύνθημα αυτό ακούγεται μάλιστα συγκρατημένο γιατί αφενός η ανατροπή στην Ελλάδα είναι πλέον μια πολιτική πραγματικότητα στην οποία η πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι πια μια ουτοπία αλλά μια σανίδα σωτηρίας που επιδοκιμάστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας και αφετέρου το μήνυμα στην Ευρώπη στάλθηκε όχι μόνο με την πασίγνωστη πια επιστολή για «ανατροπή του πλαισίου της υπάρχουσας στρατηγικής» αλλά με την διαπιστωμένη πλέον αναδίπλωση των δυνάμεων της τρόϊκας που ίσως έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι ο ελληνικός λαός δεν θα δεχτεί την εξαθλίωση προκειμένου να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι που σε αγαστή συνεργασία με τα δύο μέχρι πρότινος, κόμματα εξουσίας είχαν βάλει. Και επίσης το μήνυμα προς την τρόϊκα είναι ότι ένας λαός ούτε εκβιάζεται ούτε υποκύπτει κάτω από εκβιαστικά ψευδοδιλλήματα όπως «ευρώ ή δραχμή», «μνημόνιο ή χρεοκοπία» και λοιπά. Γιατί αν το οποιοδήποτε μνημόνιο δεν απαντά στις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, δεν αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες, δεν αυξάνει τις θέσεις απασχόλησεις, δεν προφυλλάσσει τη νέα γενιά από την ανεργία και την ανασφάλιστη ανεργία τότε είναι άχρηστο, μη εφαρμόσιμο και το βασικότερο αντί να θωρακίζει τα απροστάτευτα κομμάτια της κοινωνίας απέναντι στη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης, τα εκθέτει βάζοντας τα στην εμπροσθοφυλακή ενός πολέμου που δεν αφορά τον άνεργο, τον επισφαλώς εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, αλλά το πτωχευμένο τραπεζικό σύστημα και  το σκληρό πυρήνα της ελληνικής πλουτοκρατίας. Όταν σε μια μάχη λοιπόν αυτοί που θα έπρεπε να περιμένουν πίσω προστατευμένοι από τον εχθρό μπαίνουν μπροστά ευάλωτοι και απροετοίμαστοι, όπως ήταν η μεσαία και η εργατική τάξη στην Ελλάδα τον πρώτο καιρό εφαρμογής του μνημονίου, τότε αυτοί είναι που θα δώσουν το εναρκτήριο σάλπισμα μιας μετωπικής σύγκρουσης με ένα σύστημα που όχι απλώς παράγει διαρκώς ανισότητες και αντιφάσεις αλλά αρνείται να τις επιλύσει μεταθέτοντας τα βάρη σε αυτούς που διαχρονικά ευνοήθηκαν απο πολιτικές ανεξέλεγκτου υπερδανεισμού και «ανάπτυξης» κόντρα στις κοινωνικές ανάγκες.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς

Επομένως, αναδύεται ένα καινούριο στοιχείο που δεν είναι άλλο από την ενεργοποίηση των ταξικών αντανακλαστικών του λαού. Ο κόσμος δεν τρέφει πλέον αυταπάτες για ρουσφετολογικούς διορισμούς, δεν προσδοκά ένα κομμάτι από την πίτα, αλλά πέταξε ολόκληρη την πίτα στα σκουπίδια και ψήφισε με κριτήριο τις δικές του ανάγκες και τις ανάγκες της επόμενης γενιάς, κάτι που μετατρέπει την Αριστερά από παρατηρητή του πολιτικού παιχνιδιού σε πραγματικό πρωταγωνιστή ενός έργου που μάλιστα έχει ξαναπαιχτεί και μάλιστα όχι με τα καλύτερα αποτελέσματα. Και για να καταφέρει η Αριστερά να μην είναι το καινούριο έργο που καλείται να ανεβάσει ένα ριμεϊκ του παρελθόντος οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να επιμείνει στην μόνη διαφαινόμενη συνταγή επιτυχίας συντηρώντας την ελπίδα του κόσμου που την εμπιστεύθηκε. Η συνταγή αυτή δεν είναι άλλη από την στρατηγική επιλογή για ενότητα όλων των προοδευτικών, ριζοσπαστικών δυνάμεων που όλοι μαζί θα δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στο σύστημα αστικής διαχείρισης και θα αναλάβουν σε κενή σελίδα την ανασυγκρότηση της χώρας αυτή τη φορά όχι με όρους δημοσιονομικής πειθαρχίας αλλά με όρους παραγωγικής ανασυγκρότησης και με επίκεντρο όχι την υποταγή στους δανειστές αλλά τις κοινωνικές ανάγκες.

Δυστυχώς, την αναγκαιότητα αυτή δεν την αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο όλα τα κομμάτια της Αριστεράς. Αυτό όμως για όσους επιμένουν στην ενότητα δεν πρέπει να προκαλλεί ούτε έκπληξη ούτε απογοήτευση κυρίως για ένα βασικό λόγο: γιατί η ενότητα δεν επιτυγχάνεται πάνω σε τραπέζια υπουργικών συνεδρίων ή κομματικών οργάνων, αλλά στα κινήματα, στην καθημερινή πολιτική δράση και στους ανυποχώρητους πολιτικούς μας αγώνες. Και ένα ενωτικό εγχείρημα δεν κρίνεται από το «ναι» του Κουβέλη ή το «όχι» της Παπαρήγα αλλά από το ποιούς έχουμε στο πλάι μας την ώρα του αγώνα, στο κίνημα. Με αυτή την έννοια η ενότητα είναι και ένα διαρκές στοίχημα το οποίο για να αποδώσει τα προσδωκόμενα απαιτείται τα κινήματα της προηγούμενης περιόδου να συνεχιστούν με μεγαλύτερη μαζικότητα με πραγματική πίστη σε αυτό το εναλλακτικό σχέδιο που η Αριστερά καλείται να οικοδομήσει «από τα κάτω».

Φοιτητικές εκλογές

Στο πλαίσιο αυτό η Αριστερή Ενότητα, ενίσχυσε την στρατηγική επίλογή της ενότητας όχι μόνο στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των συλλόγων συμμετέχοντας σε κοινά αγωνιστικά πλαίσια αποφάσεων αλλά και στο ίδιο το φοιτητικό κίνημα όπου με τις πιο πρόσφατες διαδηλώσεις για την ανατροπή του νόμου της Διαμαντοπούλου συναντήθηκε με ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο που συμπεριέλαβε τους επιμέρους αγώνες των φοιητητών σε ένα πολύ γενικότερο πλαίσιο κοινωνικών αγώνων με επίκεντρο την ανατροπή της βασικής πολιτικής του μνημονίου, που καθιστά τη διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου μια απλή παρενέργεια του ολοκληρωτικού σοκ που υπέστει η ελληνική κοινωνία την τελευταία διετία.

Καλούμε λοιπόν όλους όσους συναντήθηκαν μαζί μας στους αγώνες το αμέσως προηγούμενο διάστημα, όλους όσους βλέπουν ως ρεαλιστική την πρόταση για ένα ενιαίο ριζοσπαστικό μέτωπο μέσα στα πανεπιστήμια και όλους όσους συνεχίζουν να πιστεύουν στην αξία του δημόσιου αγαθού της Εκπαίδευσης να συνεχίσουν να το κάνουν και να εκμεταλλευτούν τις φοιτητικές εκλογές για να ενισχύσουν το εφικτό και να αποδοκιμάσουν την εσωστρέφεια και τους κάθε είδους καθεστωτικής φύσης παραγοντισμούς από τους οποίους έχει υποφέρει αρκετά ο φοιτητικός συνδικαλισμός. Επομένως, ξεκάθαρα η Ενότητα είναι ο μόνος άμεσος δρόμος για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και αυτό είναι και το βασικό διακύβευμα των φετινών φοιτητικών εκλογών.

ΟΞΥ ΧΗΜΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ